Drup Drup Drup
Op een avond werd er rond 11 uur opgebeld. Mijn moeder nam op en al snel daarna stapten mijn ouders in de auto op weg naar het ziekenhuis, mijn tante had een ernstig auto-ongeluk gehad. Ik wilde graag mee, maar mijn ouders wilde niet dat ik zou schrikken van hoe het er met mijn tante aan toe was, dus moest ik alleen thuis blijven.
Gelukkig had ik mijn hond nog, Mac. Samen waren we nooit bang. Als ik ongerust was, stak in mijn hand naar hem uit, hij likte eraan en dan wisten we allebei dat alles oke was.
Het werd al laat en ik besloot naar mijn bed te gaan. Ik kleedde me om, deed de lampen uit en ging in mijn bed liggen. Mac kroop onder mijn bed. Ik stak mijn hand onder mijn bed, Mac likte eraan en we konden rustig gaan slapen.
"Drup, drup, drup" Ik werd wakker van een druppend geluid. Ik stapte verbaasd mijn bed uit, deed de lamp aan en controleerde of de kraan van de wastafel in mijn kamer wel goed dichtzat. Nadat ik de kraan zover mogelijk dicht had gedraaid deed ik de lamp weer uit en ging in mijn bed liggen. Ik stak mijn hand onder mijn bed, Mac likte eraan en ik wist dat alles goed was.
"Drup, drup, drup" Weer hoorde ik dat geluid! Ik sprong mijn bed uit en deed de lamp aan. Ik liep over de overloop naar de badkamer waar ik alle kranen die ik vinden kon zo ver mogelijk dicht draaide, terwijl ze eigenlijk al niet meer verder konden... ik ging maar weer terug naar mijn kamer en deed de lampen uit, ging in mijn bed liggen en liet Mac aan mijn hand likken. Alles was oke.
"Drup, drup, drup"... ik stapte weer mij bed uit deed alle lampen aan en liep naar beneden. Ik keek in de keuken, alle kranen dicht, ik kijk bij de wc, alle kranen dicht, bijkeuken, ook alle kranen dicht...
Ik wilde weer naar boven gaan, toen ik een glimp van de kamer opving. Ik stopte en keek door het donker naar binnen. "Drup, drup, drup" Voorzichtig deed ik de lamp in de kamer aan. "Drup, drup, drup" Ik liep de kamer binnen en ik zag iets vreselijks! In de hoek van de kamer hing mijn hond, Mac, bloedend aan het plafond, drup, drup, drup... het bloed droop er vanaf. Ik schrok zo erg dat ik niet kon gillen.
Ineens kreeg ik een helder moment, er klopte iets niet. Ik rende de kamer uit, de trap op, mijn kamer binnen en keek onder mijn bed. Daar lag alleen een briefje...
Maar wie likte er dan aan je hand?
Schaduwmonsters
Heb je, je ooit eens afgevraagd waarom je zo bang voor het donker bent? Waarom je dacht dat iets je aanraakte? Dat je aangestaard word of dat iemand in je nek staat te hijgen?
Al deze dingen gebeuren echt. Het is niet je brein die je dingen wijsmaakt. De schaduw wezens houden van menselijke angst. Ze voeden ervan. Ze bestaan alleen als je over ze denkt. En als je denkt dat je eentje in je ooghoek zag, dan staat hij al lang achter je.
Op dit moment zit er ook zo'n wezen achter me. Ik voel zijn adem over mijn schouders gaan. Door dit op te schrijven zet ik mezelf onder groot gevaar.
Er is maar één manier om van ze af te komen en dat is om te stoppen om over ze te denken. Maar dat is onmogelijk. Eenmaal in je brein betekent voor altijd in je brein.
Ik hoop alleen dat je niet de vergissing gaat maken die ik heb gemaakt. Ik heb de wezens uitgedaagd. Ik zei dat ze lafaards waren, dat ze zichzelf moesten laten zien. En dat deden ze ook.
Het wezen was fragiel van postuur. Het was voorover gebogen en armen waren gedraaid. Het keek mij aan met zijn gele ogen en liet me zijn tanden zien. Ze waren geel en verrot. Ook leken ze allemaal geslepen te zijn tot scherpe punten.
Nadat ik dit heb gezien zie ik niks anders als zijn gezicht in mijn slaap
Ik heb bij meerdere psychiaters gezeten en niks hielp. Ik type dus nu dit verhaal in de hoop dat jullie niet dezelfde vergissing maken. Ik ga nu voor een trein springen omdat het wezen me niet meer met rust laat.
(Dit verhaal heb ik niet geschreven. Gevonden op een usb-stick.)
De spiegel
Ik heb er nooit in geloofd, de duivel. Ik ben Christelijk en ik geloof in God maar de duivel leek mij allemaal maar onzin. Er zijn genoeg namen voor de duivel bedacht, en ook dat vond ik onzin. Alle 78 jaren die ik leef vond ik het onzin. Mijn vrouw en ik zijn 47 jaar getrouwd en we hebben kinderen en inmiddels ook kleinkinderen. Mijn geluk was zo groot dat ik dacht dat als de duivel bestond hij dat al lang verpest zou hebben na alles wat ik had over de duivel had verteld en wat ik ervan vond. En daarom heb ik nooit geloofd in de duivel, tot die ene avond. Max mijn 7-jarige kleinzoon kwam bij mijn vrouw en mij logeren en liep rustig boven in zijn eigen slaapkamer te slapen. Mijn vrouw zelf was naar de keuken gegaan om voor ons beide een glaasje kersenlikeur is te schenken. Vanaf mijn oude bruine stoel zat ik mijn kruiswoordpuzzel te maken, ik kwam er even niet uit en keek uit het raam. Een lelijk gezicht met uitgesmolten kaken en bordeaux rode, brandende ogen keken mij aan. En na 2 seconde was het gezicht verdwenen. Ik schrok op van mijn stoel en liep naar boven om te kijken hoe het bij max is. Ik kwam de kamer binnen en zag een afgebrand jongetje liggen waarvan de helft van de huls weggesmolten was en de ogen verdwenen waren waardoor ik aangekeken werd door 2 zwarte donkere gaten. De volgende ochtend was het hele huis ontruimd, na het vinden van mijn kleinzoon heb ik meteen de politie gebeld die er erg snel waren. Ik zat in mijn oude bruine stoel met een officier tegenover mij die mij vroeg of ik wat raars had opgemerkt. Ik vertelde over het gezicht wat ik door het raam had gezien en ik wees het raam aan waar ik het monster gezien had. Meneer antwoordde de officier, dat is geen raam, dat is een spiegel.
Maak jouw eigen website met JouwWeb